12 maja 1942 roku w Ponarach został zamordowany wraz z przyjaciółmi Jan Kazimierz Mackiewicz, ps. „Konrad” przewodniczący Związku Wolnych Polaków. Aresztowany przez gestapo w październiku 1941 roku, osadzony w więzieniu na Łukiszkach, potwornie bity podczas trwającego ponad pół roku śledztwa wytrzymał wszystko, nie zdradzając nikogo, krzepiąc na duchu więzionych rówieśników.
Ostatnie słowa, jakie przesłał w grypsie przed śmiercią, brzmią niczym testament:
Trzy znam ja prawdy, oto one:
Ojczyzna, Naród, Chrystus Król, Choć umęczone ciało skona, Sam duch zwycięży poświst kul
W czasie II wojny światowej, w latach 1941 – 1944 las w Ponarach był miejscem masowych mordów dokonywanych przez oddziały SS, policji niemieckiej i kolaboracyjnej policji litewskiej pod Wilnem. Niemcy, wspomagani przez ochotnicze litewskie oddziały Ypatingasis būrys wymordowali tu ok. 100 000 osób. Wśród nich od 56 000 do 70 000 stanowili Żydzi. Wymordowano również od kilkunastu tysięcy, do 20 000 Polaków (inteligencja wileńska i żołnierze Armii Krajowej), a także Romów, komunistów oraz Rosjan.Ludobójstwa w Ponarach dokonywał podległy niemieckiemu gestapo litewski Ochotniczy Oddział Strzelców Ponarskich, zwany Ypatingas Burys. Rekrutował się głównie z członków paramilitarnej organizacji nacjonalistycznej Lietuvos Šaulių Sąjunga (Związek Strzelców Litewskich).
Historycy porównują zbrodnię w Ponarach z katyńską. Jednak o ile powszechnie znana jest groza dołów katyńskich, o tyle o zbrodni ponarskiej mało się mówi. A przecież doły ponarskie są jeszcze bardziej przerażające, bo umierali w nich nie tylko dorośli mężczyźni, lecz także kobiety, dzieci i młodzież.
