12 marca 2010 w Gdańsku odeszła do Pana, wilnianka pani Helena Pasierbska-Wojtowicz z d. Stempkowska, prezes Stowarzyszenia Rodzina Ponarska, publicysta i dziennikarz (członek SDP), żołnierz AK – pseudonim „Nawoja”, więzień Łukiszek w Wilnie. W Wilnie ukończyła gimnazjum Benedyktynek, harcerka, w czasie II wojny światowej łączniczka ZWZ, sanitariuszka w Powstaniu Wileńskim 1944 roku w akcji „Ostra Brama”znana autorka kilku wydań książki Wileńskie Ponary poświęconej zbrodni ludobójstwa dokonywanej na Polakach i polskich Żydach w Ponarach k. Wilna, zbrodni przemilczanej i dotychczas nierozliczonej. Napisała także książki dotyczące innych bolesnych wydarzeń jak np Wileńskie Łukiszki na tle wydarzeń lat wojny 1939-1944. Pisała o zbrodniach w siedzibie gestapo na Ofiarnej w Wilnie, o zbrodni litewskich policjantów na Polakach w Glinciszkach, o zbrodniach litewskiej policji politycznej Sauguma i o zbrodniach sowieckich np. w obozie w Proweniszkach. Odznaczona m.in. Krzyżem Armii Krajowej w Londynie (1975), złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1993) medalem Polonia Mater Nostra Est (2004).
Ponary to przed wojną malownicza miejscowość położona 10 km na południowy- zachód od centrum Wilna wśród porośniętych lasami wzgórz, obecnie dzielnica Wilna.
Piękno tych ziem wspomina Adam Mickiewicz, tu bywał również jako młody chłopiec Józef Piłsudski, tu młodzież akademicka w okresie dwudziestolecia międzywojennego spędzała majówki i szalała na nartach. W latach trzydziestych Ponary stały się znaną miejscowością letniskową dla mieszkańców Wilna. Sielanka skończyła się w 1940 r. po wkroczeniu wojsk sowieckich, które wybrały lasy ponarskie na budowę bazy paliw płynnych dla planowanego pobliskiego lotniska wojskowego.
